Na mnie większe wrażanie zrobiły sceny w szpitalu. Śmierć tej dziewczyny. To właśnie te sceny obnażają bezduszność systemu.
I większe wrażenie zrobiła na mnie też scena, gdy do szkatułki po lalkach włożono kurczaki.
Cenzura w tym filmie jest bez wątpienia bardzo silna. Władza jest tu pokazana w sposób "ojcowski". Musi podejmować trudne decyzje, często niepopularne, ale jest sprawiedliwa, "ojcowska".

Oj tak, scena w szpitalu i dla mnie jest równie niezapomniana jak ta ze śmiercią marionetek (z której przecież nie wyłączam kurczaków!). W zaledwie kilka minut Zhang mówi więcej o koszmarze komunistycznych Chin niż stosy antyreżimowej retoryki. Ale nie jest to jedyna barwa, której używa, jest też barwa 'ojcowskiej władzy', o której piszesz. Ojcowski jest naczelnik, który nakazuje spalenie marionetek. Ale na tym przecież Zhang nie poprzestaje, film biegnie dalej i ta ojcowska władza marnie kończy, system i dla niej jest morderczy. Pokazać jak system niszczy opozycję to jedno; pokazać jak niszczy również swoich, bo są za bardzo ojcowscy to drugie, jeszcze bardziej zbliżające ten film do życia.

Są ludzie źli i dobrzy, są fanatycy wierzący w ideę mimo wszystko, są ludzie podli, są ludzie porządni. Mają wyprane mózgi (i TO właśnie chce pokazać reżyser, oraz wykorzystywanie dla bezwzględnych celów władzy dobra w ludziach), nie są czarno biali, nic w tym filmie nie jest czarno białe, a łagodność przekazu tego zła jest bardziej wstrząsająca niż jego potencjalne okrucieństwo

To faktycznie zastanawiające, gdyż optymizm jest raczej atrybutem młodości. Ogólnie z obrazu wynika, że jednak są jakieś wartości których rewolucja nie potrafiła zniszczyć - rodzina.